Αγ. Ταξιάρχες

Σε μικρό οροπέδιο στους πρόποδες δυτικά του υψώματος << Αλογοβούνι>> και στην κορυφή της πλάγιας ακριβώς πάνω από τη νέα θέση του χωριού μας σώζονται τα ερείπια ενός μοναστηριού ξεχασμένου από ντόπιους και ξένους, των Ταξιαρχών. Δεν γνωρίζουμε πολλά για την ιστορία του, ούτε σκοπός μας είναι για να το κατατάξουμε στα μεγάλα και ονομαστά μοναστήρια της ευρύτερης περιοχής Ξηρομέρου που σημαντικό ρόλο έπαιξαν κατά τα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς όμως το είδος της κατασκευής του, η διαρρύθμιση των χώρων του- ναός, κελιά, στέρνα, δέντρα, περίβολος- και προπαντός η θέση του μαρτυρούν ότι πέρασε εποχές δράσης και δόξας. Η παράδοση θέλει το μοναστήρι τόσο παλιό που χτίσθηκε πριν ανακαλυφθεί το <<ασβέστι>> (όπως αναφέρει σε δοκίμιό του ο θεολόγος καθηγητής κ. Αντ. Σπυρόπουλος), η δε στεγανοποίηση της στέρνας που βρίσκεται στον περίβολο είναι καλύτερη παρά αν γινόταν με τσιμέντο από υλικό του οποίου δεν γνωρίζουμε την προέλευση. Το στρατηγικό μάτι του Καραϊσκάκη κατά την Εθνεγερσία, που είχε στρατοπεδεύσει στον αντικρυνό και κοντινό λόφο του προφήτη Ηλία στο Δραγαμέστο, ξεχώρισε τη θέση των Ταξιαρχών και την ασφάλισε για να ελέγχει κάθε κίνηση εχθρού. Χτισμένο με ξερολιθιά το μοναστήρι ανάμεσα σε αμυγδαλιές, ελιές, αχλαδιές, βελανιδιές, αγραπιδιές και αγριελιές βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο μας σειράς άλλων μοναστηριών, το καθένα με το δικό του οικισμό άλλοτε, αλλά σε μικρή απόσταση μεταξύ τους όπως είναι; Η Αγία Τρίτη, η Αγία Κυριακή, ο Αη Πέτρος, ο Αη Γιάννης και οι Άγιοι Θεόδωροι.

Η παράδοση επίσης θέλει, σύμφωνα με μαρτυρίες του αιωνόβιου, δραστήριου και μακαρίτη πλέον ιερέα Γιώργο Παπασπύρου προς τον αγελαδοσβοσκό τότε μπάρμπα Γιώργο Πετρονικολό τα ιερά λείψανα των Αγίων που φυλάσσονται σήμερα στα ιερά σκεύη της νέας καλοχτισμένης και επιβλητικής εκκλησίας του πολιούχου μας Αγίου Γεωργίου, να είναι παρμένα, ουσιαστικά κλεμμένα, από το μοναστήρι των Ταξιαρχών γιατί οι μοναχοί του μοναστηριού κυνήγησαν τον δράστη ο οποίος αφού τα πήρε εξαφανίστηκε μέσα στην νύχτα στην δύσβατη και γεμάτη άγρια δέντρα περιοχή.

Από εκεί τα μετέφερε στον παλιό Αη Γιώργη πάνω από την βρύση στο παλιό χωριό, ύστερα μεταφέρθηκαν στον άλλο μισογκρεμισμένο σήμερα Αη Γιώργη, Μητρόπολη του παλιού χωριού και σήμερα βρίσκονται στο νέο Αη Γιώργη στο Αχίλλειο.

Στον παλιό Αη Γιώργη, ίσως το καλύτερα σωζόμενο μνημείο του παλιού χωριού, ο οποίος δεν ξέρουμε πότε χτίστηκε αλλά επεκτάθηκε το 1862 (ημερομηνία που αναγράφεται σε αγκωνάρι της εισόδου), και στο μοναστήρι των Ταξιαρχών λειτουργούσαν κατά την περίοδο της 400 άχρονης τουρκικής σκλαβιάς Κρυφά Σχολειά. Μέχρι τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο ,αν θυμάμαι καλά, των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Ταξιαρχών, συνεχίζοντας την παράδοση του παπαΓιώργη και ο παπαΚώστας λειτουργούσε στα χαλάσματα του μοναστηριού των Αγίων Ταξιαρχών.

Σήμερα και με το χαλασμένο δρόμο δύσκολα πάμε να ανάψουμε ένα καντήλι που έχει απομείνει στην είσοδο του μοναστηριού, κάτι που πιστεύω πως γίνεται από τους τσοπάνηδες της περιοχής.

Έχουμε ηθικό χρέος απέναντι στην ιστορία, την θρησκεία, τούς απογόνους μας και προπαντός απέναντι στους προγόνους μας οι οποίοι χωρίς μέσα, χωρίς πόρους, χωρίς υλικά και δρόμο αλλά με πίστη και θέληση αγνοώντας την σωματική κούραση κατέφεραν αν δημιουργήσουν αυτά που εμείς σήμερα θαυμάζουμε, να ολοκληρώσουμε την αναστήλωση όσων μνημείων μπορούμε χωρίς να αλλοιώνουμε την αρχική μορφή τους. Η πρωτοβουλία της Λούλας Παύλου της Μέλπως Κουγγελη, της Σταθούλας Κούγγελη και όλων όσων συνέβαλαν σ’ αυτήν την προσπάθεια που από αρκετά χρόνια πριν είχε ξεκινήσει και συνεχίζει ο Γιάννης ο Καρατσούλας, πρέπει να συνεχισθεί, έχοντας την ηθική και υλική συμπαράσταση τόσο των φορέων (Κοινοτικού Συμβουλίου, Εκκλησιαστικού Συμβουλίου και Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου) όσο και των κατοίκων.

ΘΕΟΔ. ΧΡ. ΚΑΚΚΑΒΑΣ

Αγ. Ταξιάρχες, ανατολική πλευρά		Αγ. Ταξιάρχες και η ανακαινισμένη στέρνα
Αγ. Ταξιάρχες, γκρεμισμένα κελιά		Αγ. Ταξιάρχες, γκρεμισμένα κελιά