Ιστορίες τηλεόρασης 

Η πρώτη τηλεόραση σε καφενείο στο χωριό μας ήταν η δικιά μας, του πατέρα μου, δηλαδή στο καφενείο του. Την έφερε το 1969 με 1970 περίπου (ούτε ο ίδιος θυμάται ακριβώς την χρονολογία). Την αγόρασε από το Αγρίνιο και την τοποθέτησε μέσα στο καφενείο μετά σε μια γωνία ώστε να βλέπουν όλοι οι θαμώνες του καφενείου. Για να δουν το νέο αυτό κουτί, που έδειχνε διάφορα περίεργα πράγματα με εικόνα και ήχο, έρχονταν όλοι οι συγχωριανοί μου στο καφενείο.

Ιστορικές στιγμές ζήσαμε όλοι με τις μεταδόσεις των ποδοσφαιρικών αγώνων, τα πολλά και πολύ ωραία σήριαλ, με τις ωραίες παρουσιάστριες (Κέλλυ Σακκάκου, Ρίτα Ασημαοπούλου κ.λπ.), ειδήσεις στην τότε ΕΙΡΤ και στην ΥΕΝΕΔ, Κώστας Σερέζης, Κώστας Χούντας, Νάσος Αθανασίου, Εύη Δεμίρη, Αποστόλης Αποστολόπουλος, Ανδρέας Ζησιμάτος, ήταν μερικοί από τους καθημερινούς παρουσιαστές των ειδήσεων. Τηλεπαιχνίδια όπως «Γράμματα και Αριθμοί» με τον Χρήστο Οικονόμου. Η εκπομπή για την «ΕΛΠΑ» με τον Ίωνα Νταϊφά. Η ενημερωτική εκπομπή «ΚΑΘΕ ΜΕΣΗΜΕΡΙ» με τον Νάσο Αθανασίου. Οι ποδοσφαιρικές μεταδόσεις με την αξέχαστη φωνή του Γιάννη Διακογιάννη αλλά και του Βαγγέλη Φουντουκίδη και αργότερα με τους Μανώλη Μαυρομμάτη, Σταύρο Τσώχο, Κώστα Δεληγιάννη, Χρήστο Ράπτη και άλλους, ενθουσίαζαν τους συγχωριανούς μας, θαμώνες του καφενείου. Ψυχαγωγικές εκπομπές όπως «Λούνα Πάρκ» με τον μπάρμπα Γιώργο (Διονύση Παπαγιαννόπουλο) και τα σήριαλ «Ο άνθρωπος δίχως πρόσωπο», «Η Αυγούστα», «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Η Ταβέρνα» (με τον Παντελή Ζερβό), «Η Νύχτα», «Το Φως του Αυγερινού» , «Η Γαλήνη» «Οι Πάνθεοι», «Ο Μεθοριακός Σταθμός», «Το Μινόρε της Αυγής», ήταν σήριαλ που έκοβαν την ανάσα και δημιουργούσαν το αδιαχώρητο στο καφενείο.

Για τον λόγο ότι οι γυναίκες εκείνη την εποχή δεν επιτρεπόταν να πάνε στα καφενεία, μαζεύονταν έξω από το καφενείο και δίπλα στο παράθυρο και έβλεπαν τα αγαπημένα τους σήριαλ. Μέσα οι άντρες να πίνουν, να καπνίζουν, να τρώνε στραγάλια, φιστίκια, πασατέμπους και έξω οι γυναίκες όρθιες (ήταν παραξενιές της εποχής).

Η μεγάλη γιορτή βέβαια ήταν όταν είχε ποδοσφαιρικό αγώνα. Πλήθος νεολαίοι του χωριού από νωρίς μαζεύονταν για να πιάσουν καρέκλα και σε καλή θέση για να απολαύσουν το μάτς. Εγώ μικρό παιδάκι τότε εκτελούσα χρέη καφετζή και απ’ ότι μου λένε σήμερα ήμουν πολύ αντιδραστικός σε σημείο τότε που ενώ έπρεπε να ανοίξω την τηλεόραση πριν τον αγώνα, εγώ δεν την άνοιγα, τους άφηνα να περιμένουν και την άνοιγα ίσως και πέντε λεπτά αφού είχε αρχίσει το μάτς!!! Δεν ξέρω γιατί το έκανα και όταν και σήμερα με ρωτούν δεν ξέρω τι να τους απαντήσω. Πάντως αυτή είναι η αλήθεια.

Η τηλεόραση ήταν η μόνη διασκέδαση εκείνη την εποχή και ως τα μισά της δεκαετίας του 1980, και ήταν και η αιτία το καφενείο μας να έχει και πολύ πελατεία. Βέβαια μετά από κάθε αγώνα ποδοσφαιρικό, εγώ ο μικρός καφετζής βλαστημούσα για την εικόνα που αντίκριζα όταν άδειαζε το μαγαζί, γιατί έπρεπε να σκουπίσω όλο εκείνο το σκουπιδαριό από τα τσιγάρα και τα πασατέμπια, φιστίκια που τα έριχναν οι πελάτες όλα κάτω. Ήταν η χειρότερη στιγμή για ένα μικρό καφετζή που συγχρόνως έπρεπε και να πάει να παίξει μπάλα στο γήπεδο, αν με έπαιζαν οι μεγάλοι!!! Γιατί κακά τα ψέματα δεν με έπαιζαν πάντα!!! Ίσως και γι’ αυτό να τους άνοιγα την τηλεόραση πέντε λεπτά αργότερα όταν είχε ποδοσφαιρικό αγώνα. Έβγαζα ίσως έτσι το άχτι μου. Ωραίοι καιροί, είχε κόσμο το χωριό, πολύ νεολαία, αγαπημένοι, μονιασμένοι και χαρούμενοι. Έως ότου έρθουν τα «μπλε» και «πράσινα» καφενεία τη δεκαετία του 1980 και να αρχίσουμε να χωριζόμαστε σε χρώματα και κόμματα.

Τότε εγώ ένιωσα την απομόνωση αφού οι φίλοι μου χωρίστηκαν και οι επιλογές στις παρέες τους είχαν να κάνουν με το χρώμα του κόμματος που οι ίδιοι και οι γονείς τους υποστήριζαν. Ήταν τέτοιες οι κομματικές επιλογές που ακόμα και η τηλεόραση δεν τους ένωνε.

Για την ιστορία η τηλεόραση ήταν μάρκας Telefunken, ασπρόμαυρη φυσικά, πιάναμε μόνο ΕΙΡΤ και όχι ΥΕΝΕΔ. Κατά διαστήματα χάλαγε, ανεβοκατέβαινε η εικόνα η οποία με ένα χαστούκι στα πλάγιά της, έφτιαχνε. Η κεραία έβλεπε προς την Κεφαλλονιά και όταν φυσούσε αέρας είχαμε πολλά χιόνια. Για επισκευή  φωνάζαμε τον Μπέτση από τις Φυτείες. Όλα αυτά τελείωσαν όταν το 1986 ο Πρόεδρος της Κοινότητας τότε αείμνηστος Νίκος Βουκελάτος τοποθέτησε έναν υποσταθμό πάνω στο Χοιροστάσιο και επιτέλους είδαμε καθαρή εικόνα. Η τηλεόραση αποσύρθηκε από το καφενείο περίπου το 1990, εποχή δηλαδή που και τα άλλα καφενεία αλλά και τα περισσότερα σπίτια είχαν αποκτήσει τηλεόραση. Αργότερα έκλεισε και το καφενείο.

Σήμερα η τηλεόραση υπάρχει σε αποθήκη του σπιτιού μας για να μας θυμίζει τις τότε εποχές.

Αν κάποια στιγμή ο Σύλλογος καταφέρει να φτιάξει ένα Μουσείο, θα την προσφέρουμε για το σκοπό του Μουσείου.

Παναγιώτης Ηλ. Χολής