Ποδοσφαιρική ομάδα ΝΙΚΗ και Παιδικά παιχνίδια εποχής
Στο ημερολόγιο για το έτος 2013 του Συνδέσμου μας, είδα να περιλαμβάνεται και μια φωτογραφία της πρώτης ποδοσφαιρικής ομάδας του χωριού μας «Η ΝΙΚΗ». Συγκινήθηκα πολύ και το μυαλό μου πήγε πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Και ανταποκρινόμενος στην επιθυμία του αγαπητού φίλου Νίκου Παύλου, αποφάσισα να γράψω και εγώ κάτι για τις «Αλλοτινές μας εποχές», όπως πολύ εύστοχα τιτλοφορούνται οι παλιές φωτογραφίες που δημοσιεύονται. Τα παιδιά αυτά της φωτογραφίας, είναι μερικά από αυτά που γεννήθηκαν λίγο πριν ή κατά την διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, της τριπλής κατοχής της πατρίδας μας και του ανόητου εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε. Είναι από τα παιδιά που οι παππούληδές τους και οι πατεράδες τους πολεμούσαν για 50 περίπου χρόνια για την απελευθέρωση της πατρίδος μας και πολλές φορές όχι διαδεχόμενος ο ένας τον άλλον, αλλά και συνυπηρετούντες πατέρας και γιός.
Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, όλα τα παιδιά του χωριού μας, παιδιά όλα σχεδόν πολύτεκνων οικογενειών, ήμασταν πάντοτε χαρούμενα και αγαπημένα. Παίζαμε διάφορα παιχνίδια στις γειτονιές μας ή μαζευόμασταν στην εκκλησία να παίξουμε. Τα παιχνίδια που παίζαμε ήταν οι αμάδες, η γουρνούλα, το τσιλίκι, η πρώτη ελιά, οι ξαχορδίστρες, η σκλάβα, οι κλέφτες και αστυνόμοι, το στεφάνι και άλλα παιχνίδια. Μια φορά ο Κώστας Λιβάνης, ο Κώστας Ντούλας όπως τον λέγαμε έτρεχε με το στεφάνι πάνω στη μάντρα της εκκλησίας και προσπαθώντας να στρίψει στην γωνία που σχηματίζουν η βόρεια και η ανατολική πλευρά, έπεσε στον γκρεμό και ως εκ θαύματος σώθηκε. Κάναμε επίσης και αυτοσχέδιες παγίδες και πλακοπαγίδες, αλλά για καθαρά βιοποριστικούς λόγους. Τις ελέγχαμε από μακριά και με αγωνία εάν είναι «ΖΟΥΠ». (Εάν δηλαδή πιάστηκε κανένα πουλάκι) ή εξακολουθούσαν να είναι «ΑΛΕΝΤΡΑ». Κουσέβοντας χαρούμενοι στην πρώτη περίπτωση ή αποχωρούντες στην δεύτερη περίπτωση, ελπίζοντας για καλύτερη τύχη την άλλη φορά. Φυσικά εγώ με τον Νίκο Χολή, όλη μέρα αυτή τη δουλειά κάναμε. Συμμετείχαμε και στις γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες των γονιών μας. Μάλιστα στις περιπτώσεις ανομβρίας, εκτός από την παράκληση που έκανε ο παπα- Γιώργης, εμείς καλύπταμε το σώμα μας με κλαδιά κυρίως από ασφάκες και αλισφακές και πολλά μαζί γυρίζαμε τα σπίτια και τραγουδούσαμε. «Πυρπιρίτσα περπατεί, το Θεό παρακαλεί, για να πιάσει μια βροχή, μια βροχή δυνατή, για τα στάρια, τα κριθάρια του Θεού τα παρασπόρια». Οι νοικοκυρές τότε βγαίνανε από τα σπίτια και με τους μαστραπάδες μας ράντιζαν με νερό.
Τελειώνοντας θα πρέπει να γράψω και λίγα λόγια για τη «ΝΙΚΗ» εξ αιτίας της οποίας περιπλανήθηκα νοερώς στις παιδικές μου εποχές. Ήταν το 1955, όταν τα παιδιά της φωτογραφίας, αλλά και άλλα που έτυχε να μην παρευρίσκονται την ώρα που βγάλαμε την φωτογραφία σκεφτήκαμε να φτιάξουμε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Γι’ αυτό αγοράσαμε μια μπάλα και γράψαμε και μια ανακοίνωση που απευθύνονται στους χωριανούς μας και με την οποία τους γνωστοποιούσαμε την απόφασή μας να φτιάξουμε ποδοσφαιρική ομάδα και τους λόγους της απόφασής μας αυτής. Την ανακοίνωση αυτή την θυροκολλήσαμε σε όλα τα μαγαζιά. Για την ονομασία πολλά ονόματα των γνωστών ποδοσφαιρικών ομάδων συζητήσαμε. Τελικά αποφασίσαμε να την ονομάσουμε «ΝΙΚΗ», λόγω της σημασίας της λέξης αλλά και επειδή είχε λίγα γράμματα και θα χωρούσε να φτιαχθεί με μεγάλα γράμματα στις φανέλες μας, που θα την έφτιαχναν οι μανάδες μας ράβοντας με πανιά τη λέξη «ΝΙΚΗ» όπως και πράγματι έκαναν.
Την άλλη χρονιά εγώ έφυγα για πάντα από το χωριό. Την μπάλα την πήρε ο Ηλίας Χολής.
Θωμάς Δ. Χολής
