Το πανηγύρι του τρύγου και το πάτημα των σταφυλιών

Έτσι για να αφήνουμε γραπτά στις μελλοντικές γενιές τα έθιμα και τις παραδόσεις χωριού μας.Θέρος- τρύγος- πόλεμος λέει η λαϊκή ρήση, γιατί και τα 3 αυτά όταν φθάνει η ώρα τους ,δεν επιδέχονται αναβολή (το σιτάρι γέρνει και πέφτουν τα σπυριά, οι ρόγες του σταφυλιού αρχίζουν να σταφιδιάζουν η τις τρώνε τα πουλιά και χάνουν το χυμό τους και ο πόλεμος δεν περιμένει), χρειάζονται δε εγρήγοργη και αλληλεγγύη, δηλ. βοηθάνε όλοι μικροί μεγάλοι,ο καθένας ότι μπορεί.

Όταν έλθει η ώρα του τρύγου, οι μάνες κλήματα στολισμένες με τα όμορφα παιδιά τους η ρομπόλες χρυσοκίτρινες κεχριμπαρένιες η μαυροδάφνες επιβλητικά φορτωμένες, περιμένουν να περάσουν στα πανερακια κι από εκεί στο πατητήρι. Όλο το χωριό σε ξεσηκωμό, στα αμπέλια φθάνουν όλοι, τα κορίτσια με τσεμπέρια στο κεφάλι, οι μανάδες με την καθιερωμένη μαντήλα, οι πατεράδες και παπούδες με τα παραδοσιακά καπέλλα, κι οι νέοι με τα ψάθινα η πάνινα σκιαστρά τους. Χαλασμός κόσμου ο αμπελόκαμπος, πάνε κι έρχονται πανέρια με σταφύλια, άλλοι κόβουν με τα κοφτερά μαχαίρια, άλλοι κρατάνε τα πανέρια, άλλοι ρίχνουν τσαμπιά μέσα κι όταν γεμίσουν, τα κουβαλάνε μέσα από στενά δρομάκια στο μέρος που υπομονετικά περιμένει το γαϊδουράκι με τις καλάθες, για να τις μεταφέρει στο σπίτι.

Στο σπίτι βάζουν τα σταφύλια σε ένα δροσερό μέρος κι έξω έχει στηθεί με επιμέλεια όλο το σύστημα σύνθλιψης των σταφυλιών. Ο κάδος με τη σπαραγκιά έτοιμος, το πατητήρι από πάνω κι ο νοικοκύρης ανεβαίνει κι αρχίζει το πάτημα. Οι σφίγγες και οι μέλισσες το παίρνουν είδηση και ορμάνε δικδικώντας το μερτικό τους, αλοίμονο αν τις αγριέψει κανείς,επιτίθενται χωρίς δισταγμό όπως είναι και μεθυσμένες από τον μούστο που έχουν πιεί στο μεταξύ. Η νοικοκυρά ανάβει τη φωτιά και βάνει επάνω το καζάνι να βράσει μούστο,για να φτιάξει,πετιμέζι, μουσταλευριά, μουστοκούλουρα, μουστομαρμελάδα με σύκα και άλλους πειρασμούς. Σιγά-σιγά ο μούστος πιάνεται με ένα αγγείο και περνάει στο βαγένι που περιμένει στο δροσερό κελάρι. Εκεί ο μούστος βράζει πάνω από 3-4 εβδομάδες για να μετατραπεί το σάκχαρο σε οινόπνευμα και να προκύψει το τρελλό εγγόνι του κλήματος, το κρασί.

Οίνος το νέκταρ των θεών και το βάλσαμο των ανθρώπων η όπως είπε ο Βίκτωρ Ουγκώ, < ο Θεός πρόσφερε μόνο το νερό, αλλά ο άνθρωπος έφτιαξε το κρασί>.

Νίκος Τσόμπος
Οικονομολόγος
Συνταξιούχος ΔΕΗ